Mavi Gözlü Kahraman

O yanmış vücudun mavi gözleriyle bakıyordu bana.Ellerine ayaklarına ayakkabı boyası bulaşmıştı.Utanırcasına... Kaçmak değil sadece saklanmak istercesine güneşin altında iki büklüm oturuyordu. Elinde satmak istediği kalemler duruyordu. Ona ait olmadıklarını belli edercesine,sanki bir emanet gibi elinde çekinerek tutuyordu.Bana ilk abla dediğinde çok da farkedememiştim onu.Ama geri çevirdiğime pişman olmuştum.Daha sonra yine abla demedem ben zaten onunla ilgileneceğime söz vermiştim içimden.

Ayakkabılarımı giyiyordum ve onu düşünüyordum.Sağ cebimde onun için ayrılan bozuk paralar vardı.Kıymet verdiğim biri söylemişti:"Ne verirsen derse onun bir fiyat söylemesini iste,sonra da sen dilediğin kadarını ver."Ben ayakkabı giymeyi bitirdiğim an,o esmer yüzün içindeki derin mavi gözlere bakakaldım."Abla" dedi."Alır mısın?" Yalvarmıyordu.Sadece istersen diyordu o bakışlar."Ne kadar söyle bakalım"dedim gülümseyerek.O an ,onun dışardan kirli,pis denilebilecek ama içi sıcacık bu bedenine sımsıkı sarılasım geldi."Ne istersen ver ablam" dedi."Olmaz fiyat söyle bana"dedim."1 lira"dedi.Sonra da cebimdeki tüm parayı çıkardım,"Al bakalım,üstü senin" dedim.Kalemlerin hepsini bana uzattı."Seç abla" dedi.Eğer gerçekten ihtiyaç sahibi olmasaydı kalemi kendi seçip uzatırdı,genelde böyle yapıyorlardı.Bu davranışı çok ince bir hareketti aslında.Karşımda çok asil biri vardı.

Unutmayacağım seni minik delikanlı. :) Ablan senin o gözlerini ve yüreğini hep hatırlayacak.Dilerim ki Rabbimden beni girerken ve çıkarken ablam diye çağırdığın o camiye beş vakit ibadet için girenlerden olasın(amin)

25.07.2010